De eerste opvangcentra die bedoeld waren om huisdieren zonder eigenaar te houden, begonnen in de 19e eeuw in de Verenigde Staten te functioneren. In Australië werd de eerste dergelijke instelling in 1912 opgericht en deze is tot op de dag van vandaag actief. In Rusland functioneren dergelijke opvangcentra als gemeentelijke ondernemingen, maar de meeste bestaan uit particuliere donaties of worden opgericht door openbare organisaties waar vrijwilligers werken.
Hoe hondenopvang werkt
Afhankelijk van de eigendomsvorm hebben dierenasielen verschillende doelen. Gemeentelijke asielen, waarvan er niet zo veel zijn, zijn bedoeld voor de tijdelijke huisvesting van op straat gevangen zwerfdieren. De magere middelen die voor hun onderhoud worden uitgetrokken, maken het alleen mogelijk om meerdere honden in nogal krappe verblijven te plaatsen en ze te voorzien van eenmalige maaltijden, het goedkoopste voedsel dat niets anders dan beendermeel bevat.
De tijd van het houden van een dier in een gemeentelijk asiel is beperkt tot zes maanden, en als de eigenaar hem gedurende deze tijd niet vindt, wordt het dier gewoon geëuthanaseerd. Uiteraard krijgt de hond bij ziekte geen veterinaire zorg. Het is ook niet nodig om te rekenen op de menselijkheid van het personeel - laaggeschoolde arbeiders, voornamelijk uit de zuidelijke republieken, werken in gemeentelijke opvangcentra.
De opvangcentra die door openbare organisaties worden gecreëerd, ondervinden voortdurend moeilijkheden. Dit is het gebrek aan geld voor onderhoud en het gebrek aan voldoende arbeiders, en de onwil van de autoriteiten om hulp te verlenen of op zijn minst officieel een stuk grond toe te wijzen voor een opvangcentrum. Maar in dergelijke instellingen kan het dier rekenen op veterinaire zorg, die gratis wordt verleend door gespecialiseerde klinieken, en op onderhoud tot op hoge leeftijd. We moeten hulde brengen - de vrijwilligers van deze opvangcentra doen er alles aan om de hond een nieuw baasje te laten vinden.
In particuliere asielen werken professionele hondengeleiders, die de dieren van gekwalificeerde hulp kunnen voorzien, maar ze zijn ook berekend op het feit dat de eigenaren die het dier aan het asiel schenken geld voor hem zullen toekennen voor in ieder geval een dierenarts en voedsel.
Hoe een hond naar een asiel te brengen?
Als je situatie echt hopeloos is en je kunt het dier gewoon niet bij je houden, probeer het dan eerst aan een paar goedhartige mensen te hechten, er zijn er nog steeds veel. Mocht dit niet lukken, zoek dan via het alomtegenwoordige internet uit welke opvangcentra voor dakloze dieren in jouw stad actief zijn. Als je een keuze hebt, probeer de hond dan in een privé- of openbaar asiel achter te laten en steun de weldoeners ervan met op zijn minst enige materiële middelen of misschien met bouwmaterialen voor het bouwen van omheiningen, voedsel, medicijnen. Maar je moet begrijpen dat asielen geen plek zijn waar dieren zich goed voelen, ongeacht het soort onderhoud dat ze daar krijgen.
