De diamantpython komt vooral voor in Papoea-Nieuw-Guinea en Australië. Het is niet groter dan 1,7-3 meter. De kleur van de python is best aangenaam, gebaseerd op een combinatie van lichtgele en donkerblauwe diamanten (diamantdiamanten).
De diamantpython nestelt zich het liefst in de buurt van waterlichamen, zodat er bomen in de buurt zijn. In principe is hij alleen 's nachts actief. Vrouwtjes verschillen van mannen in hun grote lichaamsgrootte en korte staart.
De diamantpython voedt zich met kleine knaagdieren, eieren, vleermuizen, vogels, minder vaak konijnen, kikkers, hagedissen. Een langzame stofwisseling zorgt ervoor dat het dier heel lang zonder voedsel kan. In de natuur leven deze pythons 12-15 jaar. Sommige individuen in gevangenschap leefden tot 20 jaar.
De seksuele periode in python begint in december en duurt in januari en februari. De natte ruimte dient als ontmoetingsplaats voor het vrouwtje en het mannetje. Na 85 dagen legt het vrouwtje 12 tot 22 eieren (soms tot 54 eieren).
Het vrouwtje wikkelt zich met haar lichaam om het nest eieren, verwarmt het ongeveer 57 dagen (soms tot 72 dagen). Tegenwoordig eet de vrouwelijke diamantpython niets. Na 1-2 dagen breken kleine uitgekomen pythons zich los van hun moeder en beginnen ze een onafhankelijke levensstijl te leiden.
Lokale aboriginals fokken vaak diamantpythons. Dit zijn geen slechte "katten" voor hen. Waar de diamantpython zich vestigde, verdwijnen immers meteen muizen en ratten.
