Velen, zelfs als ze niet kochten, zagen waarschijnlijk een middelgrote vis met zilverachtige schubben en rode vinnen op de buik op de markt. Dit is de voorn - de meest talrijke pretentieloze zoetwatervis uit de karperfamilie. Toegegeven, in sommige regio's wordt het een chebak, een sorogo of een ram genoemd.
Wees niet verbaasd als de vraag naar het uiterlijk van zo'n gewone vis als voorn iemand in verwarring brengt. Er zijn immers zoveel van deze middelgrote zilverachtige vis met roodachtige vinnen in Russische rivieren en meren dat het in elk afzonderlijk gebied een eigen naam kreeg. In het zuiden wordt de voorn een ram of ram genoemd, in het noorden een wilde kat en in West-Siberië en de Oeral een chebak. Timmerman, tegel - vissers noemen haar liefdevol.
In de benedenloop van de Wolga wordt voorn vobla genoemd, omdat het zijn naaste verwant is. De vobla kenmerkt zich echter door grotere maten (tot 35 cm) en leeft in zout zeewater (Kaspische Zee). De voorn "ram" noemen is ook niet helemaal correct, omdat het een elite-bewoner van de Zee van Azov is. Voorn is een zoetwatervis. Om het niet te verwarren met andere vergelijkbare soorten, is het belangrijk om de belangrijkste karakteristieke kenmerken te begrijpen.
De veelzijdige kakkerlak
Het brede verspreidingsgebied dwingt de vissen om enigszins te veranderen naargelang het leefgebied, waardoor het onmogelijk is om eenduidig te zeggen hoe de voorn eruit ziet. Het hangt af van de kwaliteit en temperatuur van het water, voeding, leeftijd. Gewoonlijk heeft voorn een smal lichaam, niet meer dan 20 cm lang met zilverachtige schubben, die ook een gouden kleur kunnen hebben. Ik moet zeggen dat de grootte van de gevangen vis vaak hetzelfde is, omdat het de jonge individuen zijn die aan de haak worden gevangen. Volwassen voorns zijn voorzichtig, maar ervaren vissers slagen er soms in om vissen tot een halve meter lang te vangen. Dergelijke gevallen zijn gebeurd in de regio Siberië-Oeral.
Grote voorn kan soms worden verward met ruisvoorn, omdat ze allebei roodachtige vinnen hebben. Hoewel het lichaam van de voorn veel breder is, kan het lichaam van de voorn naarmate hij ouder wordt ook uitzetten en de vinnen van geelachtig roze worden intens rood. Om grote voorn van ruisvoorn te onderscheiden, moet je letten op de kleur van de iris van de ogen - bij voorn is het geel met een oranje vlek. Bij middelgrote voorn hebben alleen de buikvinnen een rode tint en zijn ze grijsgroen op de rug en staart. Een ander significant verschil is de structuur van de mond: ruisvoorn vangt voedsel van bovenaf en voorn van onderaf. Daarom is de kop van de laatste meer langwerpig, waarbij de onderlip iets naar boven uitsteekt.
Kenmerken van kakkerlakken
Voorn is een pretentieloze vis uit de karperfamilie, die zich even comfortabel voelt in een vijver, in een meer of in een rivier. Ze heeft weinig beweging in het water nodig. Vissen die uit de vijver worden gevangen, zijn bedekt met veel slijm op hun schubben. Individuen houden het liever in roedels en gaan nooit ver van hun bordeel. De voorn voedt zich met eendenkroos, draadalgen, maar in een tijd van overvloed aan jongen, zal hij ze niet opgeven. Een volwassen vis zit het liefst op een diepte van slechts 20 cm van de bodem van het reservoir. Pas na een overstroming of hevige regen komt de kakkerlak voor een korte tijd naar de oppervlakte.
Tijdens de paaiperiode neemt het aantal kakkerlakken in koppels verschillende keren toe en de schubben van mannetjes krijgen wat ruwheid, die aan het einde van het paaien verdwijnt. In de ochtenduren kun je duizenden vissen tegelijkertijd boven het wateroppervlak zien zweven en erop ploffen, diep de diepte in. Experts zeggen dat het vooral mannetjes zijn die naar de oppervlakte springen, die daartoe gedwongen worden door vrouwtjes, die in aantal vele malen groter zijn. Ze verzamelen in de honderden onder één kroontjeskruid, die de stromende eieren bevrucht.
Ondanks al zijn overvloed heeft voorn geen commerciële waarde vanwege zijn kleine formaat en benig. Velen worden echter aangetrokken door de goedkope vis en er zijn amateurs die de vis in hete olie zouten, drogen, braden, waarna kleine botten praktisch niet worden gevoeld als ze worden gegeten.
