Alabai worden honden genoemd van een van de oudste inheemse rassen, gevormd op het grondgebied van Centraal-Azië. In de dagen van de Sovjet-Unie begonnen hondenliefhebbers dieren naar Moskou en andere grote steden te brengen, die later de grondleggers werden van de Centraal-Aziatische herdershonden.
Wie zijn de Alabai: de geschiedenis van het ras?
Alabai is al lang erg populair bij veel volkeren van Centraal-Azië. Meestal worden deze honden gebruikt in beveiligings- en bewakingsdiensten. Vertegenwoordigers van dit ras behoren tot de zogenaamde molossers. Volgens experts werden de Alabai gevormd als gevolg van volksselectie, waarvan het proces meer dan vierduizend jaar duurde. Opgemerkt moet worden dat er verschillende "foci" van het ras zijn waarmee verschillende soorten worden geassocieerd. Kortom, alabai van verschillende typen verschillen enigszins van elkaar in uiterlijk, met behoud van de algemene eigenschappen van temperament, gedrag en psyche.
Op het grondgebied van Kazachstan staan de Alabai bekend onder de naam "Tobet"; ze helpen de herders al heel lang en bewaken de kudden schapen.
Momenteel is Alabai verdeeld over een vrij groot grondgebied - van de Kaspische Zee tot China, maar ook van de Oeral tot Afghanistan. Volgens cynologen combineerden honden van dit ras de kenmerken van verschillende voorouders tegelijk - in hun aderen stroomt het bloed van oude Tibetaanse honden, Mesopotamische oorlogshonden, evenals vierbenige herders, die op verschillende tijdstippen door nomaden werden gefokt. Tot de beroemdste familieleden van de Alabai behoren de Mongoolse herder en de Tibetaanse Mastiff.
Het karakter en de werkkwaliteiten van Alabai
Sinds de oudheid werden deze honden gewaardeerd om hun werkkwaliteiten - ze bewaakten vee en begeleidden caravans, en verdedigden ook het huis van hun eigenaren. Als gevolg van de harde natuurlijke selectie (Alabai leefde in de regel in het aantal meerdere stukken van één eigenaar), de barre bestaansomstandigheden en de strijd tegen verschillende roofdieren, kregen de honden geleidelijk een modern uiterlijk en karakter. Nu karakteriseren fokkers van Alabaevs hun huisdieren als slimme, sterke en onverschrokken dieren.
Tegelijkertijd gaat de training van de Alabaevs gepaard met een aantal moeilijkheden. Klassen moeten al op zeer jonge leeftijd worden gestart, om ervoor te zorgen dat de hond de hiërarchie in het gezin begrijpt, dat wil zeggen dat hij de eigenaar als de belangrijkste beschouwt. Opgemerkt moet worden dat hondengeleiders in de Sovjettijd niet in staat waren om de Centraal-Aziatische herdershonden, die ze aanvankelijk wilden gebruiken om staatsfaciliteiten te bewaken, voldoende populair maakten. Niet elke hondenfokker, zelfs niet een met ervaring, was echter in staat om de Alabaevs te trainen.
In Turkmenistan wordt volbloed Alabai, net als paarden van het Akhal-Teke-ras, beschouwd als het eigendom van de natie - het is verboden om deze dieren naar het buitenland te exporteren.
Volgens de fokkers van de Alabaevs zijn honden van dit ras behoorlijk volwassen - ze tonen pas agressie nadat er een duidelijke bedreiging is voor het onderwerp van bescherming - of het nu een kudde schapen is, de eigenaar en zijn familieleden, of het territorium waar het dier “dient”.
