De orka is de enige moderne vertegenwoordiger van het geslacht van orka's. Fossiele overblijfselen van de tweede soort van het geslacht van orka's - Orcinus citoniensis - werden in 1883 in Italië ontdekt.
De orka moet niet worden verward met de orka. De orka is een soort zwaluw.
Habitat van orka's
De orka is een zeezoogdier van de dolfijnfamilie, de orde van walvisachtigen, de onderorde van tandwalvissen. De Latijnse naam voor de orka is Orcinus orca, wat zich vertaalt als "zeeduivel".
Orks noemden ooit orka's Plinius de Oudere, die met dit woord een bepaald zeemonster aanduidde.
De Britten noemen orka ("orka"). De orka kreeg deze naam in de 18e eeuw vanwege een onjuiste vertaling van de Spaanse naam - assesina ballenas (moordenaar van walvissen).
Deze naam is terecht, want orka's vallen niet alleen dolfijnen, maar ook walvissen aan.
De Russische naam "orka" is vermoedelijk afgeleid van het woord "zeis". De lange rugvin van mannetjes lijkt inderdaad op een zeis.
Alleen kan een orka zo'n reus niet aan, maar als ze zich in een kudde hebben verenigd, zoals ze gewoonlijk doen, zijn ze heel goed in staat hem te verslaan. Ze proberen de mannelijke walvis niet de kans te geven naar de oppervlakte te stijgen, terwijl het vrouwtje het vrouwtje juist niet naar de bodem laat zinken. Mannelijke potvissen worden vermeden - omdat ze veel sterker zijn en de kaken de orka dodelijk kunnen verwonden.
Meestal, wanneer de jacht succesvol is, eten orka's hun ogen, keel en tong uit. De jacht wordt bijgewoond door 5 tot 18 individuen, voornamelijk mannen. Hiervoor verenigen zich meerdere families.
Orka's zijn de grootste vleesetende dolfijnen en verschillen van de laatste in contrasterende zwart-witte kleuren. De lengte van het mannetje is 9-10 m, het gewicht is ongeveer 7,5 ton, de lengte van het vrouwtje is 7 m en het gewicht is maximaal 4 ton Orka's zijn roofdieren. De tanden van orka's zijn massief, tot 13 cm lang, de rugvin van het mannetje bereikt een hoogte van 1,5 m. Bij vrouwtjes is de vin half zo laag en gebogen.
De meeste orka's leven in tropische wateren. Maar het gebeurt, ze zwemmen in de noordelijke zeeën. In Rusland zijn ze te zien in de buurt van de Koerilenrug en de Komandirskie-eilanden. Orka's zwemmen bijvoorbeeld niet in de Zwarte Zee en de Zee van Azov. Ze kwamen ook niet voor in de Laptev-zee.
Elke familie van orka's heeft zijn eigen aparte dialect, dat uitsluitend wordt gebruikt door leden van dezelfde familie, en een taal die door alle orka's wordt gebruikt.
Er zijn orka's en transitorka's. "Ingezeten" orka's voeden zich voornamelijk met vis: haring, tonijn, kabeljauw, weekdieren en, zeer zelden, zeezoogdieren. Ze zijn meer "spraakzaam" dan "transit". Meestal drijven ze de vis in een strakke bal en verdrinken ze met staartslagen.
"Transiterende orka's" luisteren meer naar de zee en paren nooit met "homebody orka's". Ze worden de beruchte "orka's" genoemd die op dolfijnen, zeevinpotigen, zeehonden, enz. jagen.
Als bijvoorbeeld zeehonden zich op een ijsschots voor hen verschuilen, zwemt de orka onder de ijsschots door en probeert met stoten van onderaf het water van de zeehonden af te werpen. Er zijn zelfs gevallen bekend van aanvallen op herten en elanden.
Orka en man
In de handleidingen voor onderzeeërs en duikers wordt gezegd dat wanneer ze een orka tegenkomen, ze geen overlevingskans hebben. Er is zelfs geen enkel geval bekend van een orka die een persoon aanvalt. Hoewel orka's niet bang zijn voor mensen, zwemmen ze zelfs dicht bij vissersschepen.
Orka's in gevangenschap zijn een andere zaak. Het gebeurde dat orka's de trainer aanvielen, hoewel ze tegelijkertijd in gevangenschap snel aan mensen wennen. Zelfs voor dolfijnen en zeehonden, die in de natuur hun potentiële prooi zijn, zijn ze in gevangenschap, terwijl ze zich in dezelfde poel bevinden, goedaardig.
Orka's zijn gemakkelijk te trainen en treden graag op voor bezoekers van oceanaria.
