De achterstevenbizon is mooi en machtig, opvallend in grootte en kracht. Er waren eens grote kuddes van deze dieren die vrij rondliepen in de bergen van de Kaukasus en niemand schade toebrachten…
Bison leefde rustig, bewoog zich langzaam van plaats naar plaats en at sappig gras. De oude gehoornde stieren keken waakzaam om te zien of een stom kalf van de kudde was afgedwaald, of een roofdier wachtte op vrouwtjes met welpen achter de struiken. Maar alles is rustig rondom, bijna niemand durft zulke sterke dieren aan te vallen. Buurtbewoners jaagden soms op bizons, maar ze veroorzaakten niet veel schade aan de kudde, ze namen zoveel mee als ze nodig hadden voor het leven, meer niet.
Uitroeiing van bizons
Maar er kwamen problemen. Na het einde van de Kaukasische oorlog van 1864 stroomden kolonisten de uitlopers binnen. Een felle jacht op bizons is begonnen. De dieren werden constant uitgeroeid en herkenden geen regels, zelfs vrouwtjes met welpen werden in de lente neergeschoten. Het aantal bizons nam snel af.
Een klein deel van de individuen vluchtte enige tijd in het Velikoknyazheskaya Kubanskaya Okhota-natuurreservaat. Hoewel de jacht op bizons in Rusland verboden was, werden de dieren genadeloos vernietigd. Zelfs de oprichting van het Kaukasische staatsbizonreservaat in 1924 heeft de dag niet gered. In 1927 werden de laatste bizons gedood door stropers op de berg Alous. Dus de Kaukasische bergondersoort werd volledig van de aardbodem weggevaagd door de schuld van de mens …
De terugkeer van bizons naar de Kaukasus
Wetenschappers ondernamen een zoektocht, in de hoop dat een paar dieren het overleefden, maar het mocht niet baten. In Europa was de situatie ook niet gelukkig, de bizon werd uitgeroeid en daar bleven slechts enkele tientallen individuen over in dierentuinen.
In het midden van de eeuw begon het werk om de populatie van de soort te herstellen. Maar in zijn pure vorm was zo'n dier nergens te vinden. In het Askania-Nova-reservaat waren hybriden van bizons en bizons, en de populatie werd daar ook hersteld. Maar ze hadden een korte snuit en een massiever front. Gelukkig zijn deze soorten nauw verwant en produceren ze nakomelingen die in staat zijn zich voort te planten.
In de zomer van 1940 werden vier vrouwtjes en één mannetje overgebracht naar het Kaukasische reservaat. Ze schoten perfect wortel en pasten zich aan het bergachtige terrein aan en baarden nakomelingen die een lege ecologische niche innamen.
Lange tijd werd er geselecteerd om een dier te fokken dat uiterlijk bijna niet te onderscheiden is van de uitgestorven ondersoort. Bizonwijfjes werden kunstmatig bevrucht met het sperma van Wit-Russisch-Kaukasische mannetjes totdat het percentage bizonsbloed daalde tot 6%.
Momenteel is het reservaat de thuisbasis van meer dan duizend bizons. Dit is een uitstekend resultaat van het harde en nauwgezette werk van wetenschappers, fokkers, veespecialisten, boswachters, jachtopzieners. De kunstmatig gekweekte bergbizon (dit is de naam van deze ondersoort) is morfologisch bijna niet te onderscheiden van de aboriginal die hier honderden jaren heeft gewoond.
Wikipedia noemt de namen van mensen die hun leven hebben gewijd aan het redden van bizons. HG Shaposhnikov, B. K. Fortunatov, S. G. Kalugin, K. G. Archangelsky en vele anderen. Dankzij hen grazen de machtige bizons weer vrij op de hellingen van het Kaukasusgebergte.
