Bidsprinkhanen zijn solitaire roofinsecten. Kannibalistisch. Ze werden zo genoemd door Karl Linnaeus vanwege de constante pose van een 'biddende man'.
Uiterlijk en voeding van bidsprinkhanen
Bidsprinkhaan is een kameleon, hij kan van kleur veranderen, afhankelijk van de omgeving waarin hij leeft. Het past zich aan de kleuren van bomen, stenen, takken en bladeren aan. De kleur van het insect kan worden gevarieerd, de meest voorkomende zijn groen, geel en bruin.
Een interessant kenmerk van dit type insect is dat ze maar één oor hebben, hun kop 180 graden kunnen draaien en zelfs over hun schouder kunnen kijken.
De bidsprinkhaan heeft vleugels, maar hij vliegt zeer zelden. Als er genoeg voedsel in zijn leefgebied is, zal het insect hier zijn hele leven doorbrengen. Gevaar of honger kan het over laten vliegen. Bovendien kunnen alleen mannelijke bidsprinkhanen vliegen, omdat vrouwtjes groter zijn en hun vleugels ze niet kunnen uitstaan.
De bidsprinkhaan is erg traag, neemt de gewenste kleur aan en kan lange tijd onbeweeglijk blijven wachten op een prooi. Bij het naderen grijpt het roofdier het met zijn voorpoten, die bijna altijd omhoog staan. Ze hebben speciale inkepingen om de gevangen prooi te helpen houden. Eerst doodt hij haar en eet haar dan op. De bidsprinkhaan voedt zich met vliegen, kakkerlakken, muggen en spinnen. Grotere soorten kunnen hagedissen, kikkers en zelfs vogels eten.
De bidsprinkhaan is een uiterst gedurfd insect. Hij vliegt niet weg van zijn vijanden, maar maakt ze bang. Om dit te doen, spreidt het roofdier zijn vleugels, gaat op zijn achterpoten staan, zwaait naar de zijkanten en maakt dreigende geluiden.
Voor mensen is de bidsprinkhaan erg handig, omdat hij de functie vervult van een ordonnateur - een reiniger van ongedierte, maar soms kan hij ook nuttige insecten vernietigen - bijen, lieveheersbeestjes.
Kweekkenmerken van bidsprinkhanen
De periode van augustus tot september is de paartijd voor bidsprinkhanen. Op dit moment verlaat het mannetje het leefgebied en gaat op zoek naar het vrouwtje. Als ze honger heeft, mag ze haar vriendje opeten, aangezien ze groter is. En tijdens het paren bijt hij soms zijn hoofd eraf. Na de bevruchting legt het vrouwtje na een bepaalde tijd ongeveer honderd eieren in een speciale kleverige massa. De larven van bidsprinkhanen zijn klein van formaat, maar zeer mobiel. In het begin voeden ze zich met bladluizen, trips en kunnen ze elkaar opeten.
Bidsprinkhanen leven ongeveer drie maanden, mannetjes sterven eerder dan vrouwtjes. Dit komt omdat ze na de bevruchting verzwakken, stoppen met jagen en tegelijkertijd verdwijnen de aminozuren die nodig zijn voor het leven uit hun lichaam.
