Het is algemeen aanvaard dat eenhoorns fictieve feeëndieren zijn. Onder alle verschillende soorten levende wezens op planeet Aarde zijn er echter zulke individuen die eenhoorns worden genoemd. Het is waar dat, in tegenstelling tot mythische personages, echte eenhoorns waterzoogdieren zijn die in de wetenschap bekend staan als narwallen.
De narwal is een zoogdier dat behoort tot de familie en orde van de narwal. Wat betreft het uiterlijk, de lichaamslengte van volwassenen bereikt 5 meter en de welpen worden ongeveer 1-1,5 meter lang geboren. Mannetjes hebben een lichaamsgewicht van 1,5 ton en een derde van de massa is vet. Vrouwelijke narwallen wegen 900 kilogram. Dieren hebben een ronde kop met een bultachtige groei. Uiterlijk kunnen narwallen op beluga's lijken.
Een onderscheidend kenmerk van mannen is de aanwezigheid van één slagtand, die een voortzetting is van een van de twee tanden. Deze slagtand lijkt misschien op een hoorn, daarom worden narwallen eenhoorns genoemd. De lengte van de slagtand van een mannetje kan 2-3 meter zijn. Vrouwtjes hebben ook twee tanden, maar geen van hen groeit tot deze grootte, ze zijn praktisch onzichtbaar.
Narvawls zijn alleen te vinden in ijskoude wateren langs de randen van het poolijs - bijvoorbeeld voor de kust van Groenland, in de buurt van Franz Josef Land, in de wateren bij Spitsbergen, evenals op de eilanden van Nova Zembla. Maar dieren zijn in staat tot seizoensgebonden bewegingen, die afhankelijk zijn van de beweging van ijs, dat wil zeggen in de winter in de richting van het zuiden en in de zomer in de richting van het noorden.
Het hoofdvoedsel van narwallen zijn weekdieren, maar schaaldieren en vissen zijn niet uitgesloten. Om aan voedsel te komen, duiken zoogdieren onder tot een diepte van een kilometer en kunnen ze daar lange tijd doorbrengen.
Narwallen hebben, net als alle dieren, vijanden. In dit geval zijn dat ijsberen en orka's. Maar haaien kunnen ook een bedreiging vormen voor de jongen.
Door de jaren heen heeft de mensheid geleerd het vet van narwallen te gebruiken als smeermiddel voor lampen, en de ingewanden van dieren werden vroeger gebruikt om touwen te maken.
