Wat ziet een hond eigenlijk, hoe neemt hij de wereld om hem heen waar? Er zijn een groot aantal verschillen in de structuur van het visuele apparaat van een hond en een persoon, en dus ook in perceptie.
Structuur van het hondenoog
Het gezichtsorgaan van een hond omvat de oogbol en hulporganen. De oogbol communiceert met de hersenen via de oogzenuw.
De oogbol bestaat uit het netvlies, fibreuze en vasculaire membranen. De vezelige (buitenste) schede omvat de sclera en het hoornvlies. De sclera is het aanhechtingspunt voor de pezen van de oogspieren. Het hoornvlies is verantwoordelijk voor het geleiden van licht naar het netvlies.
Het choroïde (midden) membraan bevat de pupil, het corpus ciliare en de choroïde zelf, waardoor het netvlies wordt gevoed. In het netvlies bevinden zich fotoreceptor-zenuwcellen - staafjes en kegeltjes, die respectievelijk licht- en kleurwaarneming uitvoeren.
Accommodatie - het vermogen van het oog om de brandpuntsafstand te veranderen - is de verantwoordelijkheid van de lens die zich in de holte van de oogbol bevindt.
oog werk
Licht dringt de pupil binnen en focust op het netvlies met behulp van het hoornvlies en de lens. De hoeveelheid licht die het oog binnenkomt, wordt geregeld door de iris door de grootte van de pupil te veranderen. Het netvlies neemt licht waar en geeft via het visuele kanaal informatie door aan de hersenen van het dier in de vorm van een zenuwimpuls.
De traanklieren voorkomen dat het hoornvlies uitdroogt. Het derde ooglid reinigt het oog van vuil.
Kenmerken van hondenvisie
Op basis van de structurele kenmerken van de gezichtsorganen en het werk van de ogen van honden, kunnen de volgende kenmerken van visuele waarneming worden onderscheiden.
Honden hebben kleurenvisie. Er zijn 2 soorten kegeltjes in het netvlies. Dit zijn de receptoren die verantwoordelijk zijn voor de geelgroene en blauwblauwe kleuren. Dit betekent dat veel kleurschakeringen, anders dan bij mensen, door een hond op een vergelijkbare manier worden gezien.
Honden hebben geen receptoren voor rode kleur, een vergelijkbare kleurperceptie wordt gevonden bij mensen met kleurenblindheid.
De gezichtsscherpte bij honden is aanzienlijk lager dan bij mensen. De indicatoren van het gezichtsvermogen zijn ongeveer + 0,5 dioptrie. De gezichtsorganen van honden kunnen meer dan 35 grijstinten onderscheiden, vanwege het grote aantal staafjes, die een hoge lichtgevoeligheid hebben bij weinig licht.
Honden kunnen een bewegend object waarnemen vanaf een afstand van maximaal 900 meter, een stilstaand object - alleen vanaf 600 meter. De breedtegraad van het perifere zicht van de hond hangt af van de kenmerken van het ras en is ongeveer 250 graden.
Als we ons de situatie voorstellen dat een hond het gezichtsvermogen controleert met een oogarts volgens de Sivtsev-tabel, zou een gezond dier alleen de derde regel onderscheiden, terwijl een persoon - de tiende.
Analyse van de structuur van de visuele organen van de hond en de eigenaardigheden van visuele waarneming laat zien dat honden de wereld om hen heen anders waarnemen dan mensen. Hoewel het hondenoog inferieur is aan het menselijk zicht in het vermogen om een rijk kleurenpalet te onderscheiden, reageren honden beter op bewegende objecten, oriënteren ze zich in het donker en hebben ze een breder perifeer zicht.
