Groene planten op onze planeet voeden zich met fotosynthese, dat wil zeggen zonlicht, koolstofdioxide en water. Maar er zijn mensen die niet vies zijn van het diversifiëren van het dieet met "levend voedsel" - dit zijn de zogenaamde vleesetende of insectenetende planten.
Zoals de naam al doet vermoeden, voeden insectenetende planten zich, naast de gebruikelijke fotosynthese, met insecten, soms zelfs kikkers en hagedissen. Ze worden vertegenwoordigd door meer dan 600 soorten die behoren tot 19 families.
Vleesetende planten groeien in de regel op zure bodems die arm zijn aan mineralen en vullen het gebrek aan stikstof, kalium en fosfor uit diervoeder aan.
Vleesetende planten kunnen worden onderverdeeld in twee grote groepen, afhankelijk van het type vanginrichtingen - actief en passief. Passieve soorten scheiden kleverige stoffen af die insecten vasthouden, of holtes hebben - kannen, bubbels, waarin de prooi er niet uit kan komen en wordt verteerd.
Actieve planten bewegen om voedsel te vangen en vast te houden. In hun arsenaal zijn vallen in de vorm van vallen of krabklauwen, dichtslaande kruiken, rollende plakkerige bladeren.
Insectenetende planten, ondanks hun exotisme, worden bijna over de hele wereld verspreid, van gematigde breedtegraden tot equatoriale - alleen in het GOS zijn er 18 soorten.
Zonnedauw
De zonnedauw leeft voornamelijk in Australië, maar hun vertegenwoordigers zijn te vinden in de wetlands van de gematigde zone. Zonnedauwbladeren zijn bedekt met fijne haartjes, aan het einde van elk zit een druppel kleverige afscheiding, vergelijkbaar met dauw. Wanneer een insect, aangetrokken door een geur, aan de druppel blijft kleven, krult het blad van de plant zich om de prooi en verteert deze.
De beroemde natuuronderzoeker Charles Darwin heeft een grote bijdrage geleverd aan de studie van vleesetende planten. In 1875 publiceerde hij het boek "Insectivorous Plants", waarin hij de resultaten van vijftien jaar onderzoek samenvat.
Venus vliegenval
De Flytrap van Venus onderscheidt zich door een interessant vangapparaat - twee kleppen met lange haren langs de rand slaan als een val dicht wanneer het insect ertussen landt. Het duurt ongeveer tien dagen om de prooi te verteren. De vliegenvanger kan kleine vreemde voorwerpen onderscheiden van levende wezens en werkt alleen op de laatste.
Venus vliegenval kan in huis gehouden worden, mits aan de nodige voorwaarden - goede verlichting en vochtigheid, bodemsamenstelling en natuurlijk levend voer. Maar overvoer de plant niet - dit kan tot de dood leiden.
Nepentis
Nepentises worden ook wel kruiken genoemd vanwege hun vanginrichtingen. Aan de uiteinden van de bladeren van deze lange lianen, die 20 meter reiken, zijn er heldere kannen. Insecten die door de geur worden aangetrokken, kruipen langs de rand, vallen vaak op de bodem van de kan en kunnen niet op het gladde oppervlak komen en worden verteerd.
