Kikkers nemen een tussenpositie in tussen terrestrische en aquatische gewervelde dieren. De klasse van amfibieën heeft zuurstof nodig om te leven. Een kikker kan het op het land en gedeeltelijk onder water via de huid opvangen.
De kikker kan lange tijd onder water zijn. Daarom denken veel mensen dat ze met kieuwen ademt. Kikkers hebben zelfs hele grote longen. Alvorens te duiken, neemt het dier volle longen lucht in. Onder water wordt zuurstof heel langzaam via de bloedvaten opgenomen, waardoor de kikker lang onder water kan blijven. Zodra de luchtvoorraad opraakt, komt het dier er snel uit en houdt de kop enige tijd boven het wateroppervlak om de longen weer vol lucht te krijgen.
Maar niet alleen daarvoor steekt de kikker zijn kop boven het wateroppervlak uit. Een volwassene plant zich voort in het water, maar brengt het grootste deel van zijn leven het liefst op het land door en kiest zeer vochtige en schaduwrijke plaatsen voor bewoning.
Op het land jagen kikkers door insecten te vangen, hun hoofdvoedsel. In moestuinen in de laaglanden van nabijgelegen stuwmeren worden fruitbomen, struiken en groentegewassen bijna nooit aangetast door ongedierte, aangezien kikkers schonere dieren zijn. Slechts een paar kikkers zijn in staat hordes insectenplagen te vernietigen.
Tijdens het ontwikkelingsproces verschijnt een kikkervisje uit een ei of ei, dat kieuwen en een staart heeft. In het begin kan de toekomstige kikker worden aangezien voor een pootvis, maar binnen korte tijd neemt het kikkervisje de vorm aan van een kleine kikker, de staart sterft af, de kieuwen zijn volledig bedekt met de huid. Het kleine dier begint te ademen met zijn longen en gaat naar het land.
Als de winter nadert, graven kikkers zich in in het slib op de bodem van meren, beken en vijvers. Op dit moment vindt de uitwisseling van gassen plaats via de huid bedekt met slijm. In winterslaap, of schijndood, heeft de kikker een kleine hoeveelheid zuurstof nodig en met behulp van huiduitwisseling overleeft het dier lang voordat het hitte begint.
