Alle hogere dieren, vogels en zoogdieren brengen een bepaalde tijd door in slaap, waardoor de vitaliteit van hun lichaam wordt hersteld. Deze volgorde is door de natuur zelf vooraf bepaald. Bij mensen wordt slaap geassocieerd met een staat van rust, onbeweeglijkheid en volledige ontspanning. Daarom zijn velen geïnteresseerd in hoe dolfijnen slapen, omdat ze nooit helemaal bewegingsloos zijn.
Dolfijnen inademen
Meestal denken mensen niet veel na over hun ademhaling, omdat het een natuurlijk proces is. Maar voor dolfijnen is het ingewikkelder, omdat ze elke 5-10 minuten uit het water moeten komen om hun zuurstofvoorraad aan te vullen. Om dit te doen, hebben ze goed gecoördineerde gezamenlijke acties van de hersenen en spieren nodig.
Dolfijnen zijn secundaire waterzoogdieren. De laatste behoren tot de afstammelingen van dieren die eerst in het water leefden, en vervolgens aan land kwamen, waar ze met hun longen konden leren ademen. Daarna keerden ze, om onbekende redenen voor de wetenschap, terug naar het waterelement. De dolfijn leidt het leven van een vis en ademt met zijn longen. Hij stijgt naar de oppervlakte van het water, opent een speciale klep, ademt uit en inhaleert, waarna hij de klep sluit en met verse zuurstof in het water duikt. Zo'n complex proces is bijna niet te combineren met spierontspanning en gemoedsrust.
Wetenschappers ontdekken hoe dolfijnen slapen
Wetenschappers hebben verschillende veronderstellingen gehad over hoe dolfijnen slapen:
- deze zeezoogdieren slapen als een somnambulist, met open ogen en gespannen spieren;
- ze slapen van inademing tot uitademing en worden dan wakker door een verandering in de chemische samenstelling van de opgeslagen lucht;
- dolfijnen slapen helemaal niet, omdat ze geen slaap nodig hebben.
Om dit buitengewone mysterie van de natuur te ontrafelen, was de registratie van biostromen in de hersenen van dolfijnen toegestaan. Het elektro-encefalogram geeft de stadia van slaap en waakzaamheid weer met behulp van een bepaald patroon. De experimenten zijn uitgevoerd door onderzoekers L. M. Mukhametov en A. Ya. Supin van het Institute of Evolutionary Morphology and Ecology of Animals (IEMEZH) van de USSR Academy of Sciences in het biologische station van de Zwarte Zee, waar zeezoogdieren zowel in het zwembad als in omhuizingen werden bestudeerd. Elektronen werden geïmplanteerd in de hersenen van verschillende tuimelaars en azovki. De dieren dartelden, en de opname werd op afstand uitgevoerd, via draden en radio.
Vóór deze ontdekking schonken velen aandacht aan één oog van een dolfijn, maar ze wisten niet eens dat hij gewoon sliep.
De resultaten van het onderzoek bleken een sensationele ontdekking: de natuur heeft dolfijnen de mogelijkheid gegeven om te rusten en tegelijkertijd wakker te blijven!
Het bleek dat de hersenhelften van dit dier om de beurt slapen. Terwijl een van hen wakker is en de ademhaling en bewegingen beheerst, valt de ander in slaap, wat tot 1,5 uur duurt. Daarna is er een soort verandering van "wacht" en beide hersenhelften wisselen van rol: degene die eerder actief was, valt nu in slaap en de uitgeruste is wakker.
Wanneer de dolfijn wakker wordt, zijn beide hersenhelften verbonden met het werk.
De "plicht"-halfrond geeft dus controle over het lichaam van de dolfijn en zorgt ervoor dat het op tijd opstijgt om lucht naar de oppervlakte te ademen en niet stikt. Dus hij slaapt.
