De Amoer-tijger valt op tussen andere soorten van zijn familie vanwege zijn grotere formaat. Karakteristieke felle kleur, dik en lang haar, krachtig lichaam - deze kenmerken stellen dit trotse dier in staat zich aan te passen aan het leven in de barre omstandigheden van Primorsky Krai. De Amoertijger wordt echter lange tijd bedreigd door gevaren waardoor hij op de rand van uitsterven staat.
Volgens deskundigen is de populatie van de Amoer-tijger tegenwoordig iets meer dan driehonderd individuen. De tijger leeft voornamelijk in de cederbossen van Sikhote-Alin. Het dier tolereert het hele jaar door plotselinge temperatuurschommelingen. In de winter kan de tijger in de sneeuw gaan liggen, en als er behoefte is aan langdurige beschutting, verbergt hij zich in nissen tussen rotsrichels. Over het algemeen is de Amoer-tijger goed aangepast aan de omstandigheden van Primorye.
De tijger brengt het grootste deel van zijn tijd door met jagen. Herten, elanden, wilde zwijnen, reeën en soms beren worden de prooi van het roofdier. De tijger kan de prooi lange tijd observeren en vervolgens inhalen met verschillende brede sprongen. Het onvermogen om lange tijd te rennen, dwingt de tijger om zeer voorzichtig te zijn met de jacht. Als de prooi losbreekt, zal het roofdier hem niet achtervolgen. De Amoer-tijger heeft praktisch geen natuurlijke vijanden die qua kracht met hem vergelijkbaar zijn, maar een man kan hem veel problemen bezorgen.
Na de massale dood van wilde zwijnen, reeën en herten in het midden van de jaren tachtig, begonnen tijgers onvermijdelijk honden en vee aan te vallen. De teams van jagers die in verband hiermee werden opgericht, slaagden erin om enkele tientallen tijgers uit te roeien "zonder proces of onderzoek". Een paar jaar later, toen de grenzen met China daadwerkelijk opengingen, begon een echte jacht op een uniek roofdier. Zowel lokale als buitenlandse jagers jaagden op de huid van de knappe taiga, in de hoop snel rijk te worden. Tegen het einde van de vorige eeuw was het aantal tijgers dus sterk afgenomen.
Bezorgd over de gang van zaken luidden milieuactivisten en dierenadvocaten aan de alarmbel. Er werd een project uitgevoerd om de Amoer-tijger te beschermen tegen uitsterven. Om het gedrag van het dier in natuurlijke omstandigheden te bestuderen, begonnen ze radiohalsbanden te gebruiken, die het mogelijk maakten om de bewegingen van tijgers te controleren en hun gewoonten te evalueren. In de gecreëerde nationale parken en reservaten staat de Amoer-tijger nu onder staatsbescherming, maar in de rest van het gebied is het roofdier weerloos tegen stropers.
Een andere factor die de omvang van de dierenpopulatie negatief beïnvloedt, is de menselijke economische activiteit. Het aanleggen van pijpleidingen en het kappen van cederbossen drijven de tijger weg van zijn favoriete plekken, waardoor hij gedwongen wordt potentiële prooien te volgen die zich naar andere plaatsen verplaatsen. Voor het leven heeft de Amoer-tijger uitgebreide jachtgebieden nodig, daarom is de vernietiging van gebruikelijke habitats de belangrijkste bron van gevaar voor de bevolking. Het is noodzakelijk om naar een oplossing voor het probleem te zoeken, niet op lokaal, maar op staatsniveau.
