"Hij at alleen gras en raakte de booger niet aan …" - zegt een beroemd kinderliedje over een groene sprinkhaan die ten prooi viel aan een vraatzuchtige kikker. Sprinkhanen worden vaak verward met hun naaste verwanten, de sprinkhaan. Ondertussen is de sprinkhaan lang niet zo ongevaarlijk als algemeen wordt aangenomen, en vertoont hij ook een aantal significante verschillen met de sprinkhaan.
Zowel de sprinkhaan als de sprinkhaan behoren tot de klasse insecten (ongewervelde dieren, geleedpotigen), orthoptera-orde. Tegelijkertijd behoren de sprinkhanen tot de familie van de echte sprinkhanen en de sprinkhaan tot de familie van de echte sprinkhanen.
Externe verschillen tussen sprinkhaan en sprinkhaan
Je kunt een sprinkhaan onderscheiden van een sprinkhaan, allereerst door zijn uiterlijk:
- de antennes van de sprinkhaan zijn kort en de antennes van de sprinkhaan zijn lang;
- de sprinkhaan heeft een langwerpig lichaam, de sprinkhaan heeft een kort, dik lichaam;
- de sprinkhaan heeft grote samengestelde ogen, de sprinkhaan heeft kleine ogen;
- bij de vrouwelijke sprinkhaan is het achterste deel van de buik afgerond, bij de vrouwelijke sprinkhaan bevindt zich een langwerpige sabelvormige legboor aan het einde van de buik.
Andere verschillen tussen sprinkhaan en sprinkhaan
Bovendien zijn sprinkhanen van nature roofdieren: ze jagen en voeden zich met insecten, terwijl sprinkhanen een vreedzame vegetariër zijn die zich voedt met planten.
Sprinkhanen leiden een eenzame levensstijl, bouwen geen nesten en schuilplaatsen, leven in struiktakken of tussen het gebladerte van bomen, minder vaak in het gras. Sprinkhanen jagen 's nachts.
Sprinkhanen zijn overdag actief. Deze insecten zijn in staat om duizenden kilometers te migreren en te bewegen, ineengedoken in enorme zwermen, in aantallen in de miljarden individuen. Door zich te voeden met planten kunnen sprinkhanen dus enorme schade aanrichten aan landbouwgrond.
Sprinkhanen schuilen alleen op de grond, tussen het gras. De eieren van het vrouwtje worden direct in de grond gelegd.
Sprinkhanenvrouwtjes leggen hun eieren in plantenstengels, onder de bast van bomen of struiken, en soms alleen in kleine gaatjes in de grond.
Ondanks het feit dat sprinkhanen als ongevaarlijk worden beschouwd en zelfs kinderen er niet bang voor zijn, kunnen deze insecten, die een krachtig kaakapparaat hebben, zeer gevoelig bijten. Sprinkhanen, waarvan sommige tot 20 cm groot worden, zijn eigenlijk ongevaarlijk en bijten niet.
Sprinkhanen hebben meer ontwikkelde voorpoten waarmee ze prooien grijpen en vasthouden. De achterpoten van de sprinkhaan zijn zwak, met hun hulp maakt het insect af en toe kleine sprongen, maar voor het grootste deel springen de sprinkhanen niet, maar kruipen ze. Aan de andere kant zijn bij sprinkhanen de voorpoten zwak, terwijl de achterpoten goed ontwikkeld zijn.
Sprinkhanen kunnen veilig worden toegeschreven aan ongedierte, omdat deze insecten in staat zijn om vegetatie in uitgestrekte gebieden te vernietigen, terwijl een sprinkhaan een vriend van boeren kan worden genoemd, omdat het de landbouw ten goede komt door insecten te vernietigen, inclusief schadelijke.
