Lange en krachtige hoektanden die uit de bovenkaak groeien, zijn het kenmerk van de walrus. Bij mannen kunnen ze tot 1 meter lang worden, bij vrouwen zijn ze veel kleiner en dunner. Er zijn veel versies die uitleggen waarom walrussen slagtanden nodig hebben, maar ze zijn niet allemaal betrouwbaar.
De Noord-Amerikaanse Indianen die in de buurt van de walruskolonies woonden, noemden deze dieren 'lopen met hun tanden'. De Indianen geloofden dat walrussen, onhandig op het land, zich met lange tanden aan de grond vastklampen en zich langs het oppervlak voortbewegen. Men geloofde dat hoektanden ook nodig zijn voor walrussen om op ijsschotsen te klimmen en hun punten tegen de ijsrand te laten rusten. Maar als je deze logica volgt, blijkt dat walrussen en vrouwtjes, waarvan de hoektanden erg klein zijn, constant in het water moeten zitten - ze hebben tenslotte niets om te vangen en vast te houden.
Dit is echter helemaal niet het geval - zowel vrouwtjes als walrussen bewegen prachtig op de grond en helpen zichzelf met de voor- en achtervinnen. Om dezelfde reden is een andere versie, waarin walrussen met slagtanden de aarde en de zeebodem afgraven op zoek naar voedsel, niet bestand tegen kritiek, want zowel vrouwtjes als walrussen verhongeren niet zonder slagtanden.
Moderne onderzoekers, die het leven van walrussen in natuurlijke omstandigheden nauwkeurig observeren, zijn er steeds meer van overtuigd dat deze formidabele slagtanden slechts een angstaanjagend accessoire zijn dat de status van een man bevestigt. Ze kunnen een formidabel wapen zijn dat beschermt tegen een natuurlijke vijand - een ijsbeer, en dienen om dingen uit te zoeken met rivalen in de strijd om de aandacht van vrouwen. Soms worden ook giftanden gebruikt voor de jacht op zeehonden, maar hiervoor moet de walrus heel hard proberen dicht bij de prooi te komen.
Het feit dat slagtanden slechts een wapen zijn dat helpt om een groter aantal vrouwtjes te veroveren, wordt indirect bevestigd door het feit dat gedurende tientallen jaren van observaties de gemiddelde lengte van walrusslagtanden in één populatie voortdurend toeneemt. Als we de theorie van natuurlijke selectie volgen, kunnen we concluderen dat het de lange en formidabele hoektanden zijn die het mannetje helpen zijn primaat te doen gelden. Wetenschappers hebben een direct verband gevonden tussen de lengte van de hoektanden van een mannetje en het aantal vrouwtjes in zijn harem. Natuurlijk zijn de nakomelingen van degenen die kunnen bogen op lange en scherpe hoektanden talrijker.
