Kikkers zijn vertegenwoordigers van de orde van amfibieën. Deze dieren hebben een verbazingwekkend aanpassingsmechanisme aan klimatologische omstandigheden ontwikkeld en hebben zich zo over de hele wereld verspreid, van de subtropen tot de poolgebieden.
slapend leven
Het overwinteringsproces is hetzelfde voor alle soorten staartloze amfibieën. Zodra ze de nadering van koud weer voelen, beginnen ze zich er meteen op voor te bereiden.
Grondkikkers overwinteren het liefst in aarde, gevallen bladeren of in diepe spleten. Eerst zoekt het dier een comfortabele slaapplaats. Sommige vertegenwoordigers, bijvoorbeeld Amerikaanse padden, begraven zichzelf diep in de grond, onder het niveau van bevriezing van de grond en regelen voor zichzelf een klein hol, wetenschappelijk - hibernakulum.
Geleidelijk aan, met het vertragen van levensprocessen, raakt het lichaam van het dier bedekt met slijm, dat al snel een soort cocon vormt die beschermt tegen de kou en kleine dieren. Tijdens de slaap gebruikt de kikker zijn eigen energiereserves en een minimum aan zuurstof dat nodig is om in leven te blijven. Met het begin van het warme seizoen verlaat de amfibie zijn huis en komt hij in het gebruikelijke ritme van het leven.
Sommige boomkikkersoorten overwinteren het liefst in spleten tussen rotsen of spleten in bomen.
Waterkikkers overwinteren op een iets andere manier. Ze graven niet diep in het slib en overwinteren niet. Integendeel, in vergelijking met hun aardse broers in de winter, zijn ze zelfs behoorlijk actief. De luipaardkikker en de grote Noord-Amerikaanse brulkikker bijvoorbeeld, zinken een beetje in de waterbodem en vertragen hun hartslag. Dit doen ze om met hun hele lichaamsoppervlak voldoende zuurstof op te nemen, aangezien ze zelf geen kieuwen hebben. In een slaaptoestand kunnen ze zelfs heel langzaam bewegen.
Leven na de dood
In een vergelijkbare toestand van schijndood kunnen kikkers tot acht maanden bestaan. Als de permafrost toch hun hart bereikt, gebeurt er niets vreselijks. De ademhaling en het hartritme van het dier kunnen stoppen, maar de kikker kan zich niet van binnenuit met ijs bedekken vanwege het hoge glucosegehalte in zijn weefsels. In deze toestand kan ze lang genoeg blijven totdat ze de nadering van opwarming voelen. Geleidelijk, stap voor stap, zal het dier terugkeren naar het normale leven, alsof het na de dood herleeft.
De toestand van schijndood is alleen beschikbaar voor koudbloedige dieren, omdat ze geen warmte hoeven te genereren. Daarom kunnen zoogdieren niet lang overwinteren.
Door dit levensritme kunnen sommige soorten kikkers wel tien tot vijftien jaar oud worden.
