De giraf is het hoogste dier op aarde. De hoogte kan vijf en een halve meter bereiken. In dit geval is het lichaam van het dier vergelijkbaar in grootte met het lichaam van een gewoon paard. Een goede helft van de gigantische groei van een giraf valt op zijn lange nek.
De oorsprong van de lange nek van de giraf is nog steeds controversieel onder wetenschappers. Zonder uitzondering is iedereen het er alleen over eens dat dieren zich perfect hebben aangepast aan de omstandigheden van hun leefgebied. Giraffen zijn herbivoren die in de Afrikaanse savanne leven. Omdat er maar heel weinig gras in zit, zijn de bladeren van bomen op grote hoogte de belangrijkste voedselbron. Een lange nek en een gespierde lange tong (tot 45 cm) geven de giraf een aanzienlijk voordeel bij het verkrijgen van voedsel. De gemêleerde kleur camoufleert het heel goed in de schaduw van bomen. Door de sterke poten van het dier, die ook niet kort te noemen zijn, kun je snel ontsnappen aan roofdieren (de giraf kan snelheden halen tot 55 km/u). Waar heeft de giraf zijn lange nek vandaan? Volgens de theorie van de Franse bioloog Jean Baptiste Lamarck, die hij in het begin van de 19e eeuw naar voren bracht, strekte de nek van de giraf zich geleidelijk uit doordat hij voortdurend naar voedsel moest reiken. Later werd deze nuttige eigenschap doorgegeven aan de nakomelingen. Hoewel de theorie van Lamarck door de meeste geleerden werd verworpen en de studies van Charles Darwin en August Weismann de inconsistentie ervan aantoonden, zit er een rationele kern in. Levende wezens zijn veranderlijk Misschien was het lang geleden dat de nek van giraffen kort was. Personen die om de een of andere reden met een langere nek werden geboren, konden het gebladerte van bomen van grotere hoogte plukken. Bijgevolg hadden ze een voordeel bij het verkrijgen van voedsel, vooral in droogte, wanneer er maar heel weinig van was. Giraffen met een lange nek overleefden vaker en leefden langer, waardoor er meer nakomelingen ontstonden. Van deze nakomelingen overleefden ook individuen met een lange nek. Naarmate de tijd verstreek, volgde de ene generatie de andere op, en uiteindelijk verdwenen giraffen met een korte nek volledig. Sommige wetenschappers geloven dat de toename van de lengte van de nek van de giraffe te wijten was aan de gewoonte van mannetjes om tijdens de paartijd met hun nek te vechten. Degenen met een langere nek hadden meer kans om te winnen, genoten meer aandacht van vrouwtjes en hadden meer kans om te broeden. De nek van de giraf heeft niet alleen duidelijke voordelen, maar ook aanzienlijke nadelen. Met zo'n grote lengte zijn er slechts zeven wervels - hetzelfde aantal als in de nek van een persoon. De wervels zijn erg lang, dus de nek van het dier is onbuigzaam. Om water te drinken of iets van de grond op te rapen, wordt de giraf gedwongen zijn voorpoten wijd te spreiden of te knielen. In deze positie is het onhandig en erg kwetsbaar voor roofdieren.
